Sosnowe dziedzictwo...

   Często zaglądam na stronę "Lubimy czytać", aby znaleźć coś ciekawego do czytania, mam też blogi o książkach, które czytam i wyławiam perełki. Często też "wącham książki" w księgarni i szukam czegoś dla siebie, uwielbiam zapach świeżej farby, gładką w dotyku oprawę, mam wrażenie, że to książka wybiera mnie, a nie ja ją. Zbieram tytuły w głowie i powoli kupuję, znoszę do domu, zapełniam regały i cieszę się jak dziecko z każdej kolejnej pozycji, z półki, która się zapełnia. Przekładam, układam, kompletuję serie, pisarzy.
I tylko mąż patrzy podejrzliwie, bo skąd te książki na regale, którego jeszcze niedawno nie było w sypialni, czemu u dzieci w pokoju półka się zarwała, przecież tam pluszaki leżały (a co pod nimi :-)?
To moje szaleństwo i czasem się zastanawiam, czy któreś z dzieci będzie chciało tą moją bibliotekę? Bo na razie żadne z nich nie pała taką miłością do książek. No cóż, poczekamy - zobaczymy.
   Ostatnio dotarłam do prozy Marii Ulatowskiej, a szukając jej książek znalazłam "Sosnowy blog", który swym formatem bardzo mi się spodobał. Czytając inne blogi o książkach i nie tylko, nie zawsze chodzi mi o recenzje ze streszczeniem połowy fabuły. Ja szukam "tego czegoś" co zachęci mnie do sięgnięcia po daną pozycję, bo przecież przeczytam sama. I ten blog wydaje mi się właśnie taki, są tam wzmianki o książkach, ale nie ma streszczeń.
Znajomość z Ulatowską rozpoczęłam od "Sosnowego dziedzictwa", bo gdzieś znalazłam informację, że to jej pierwsza książka, więc postanowiłam rozpocząć od początku. 
Cóż, może nie jest to proza najwyższego formatu, ale na letni wieczór w altanie, z dzieciakami obok w trawie okazała się wyśmienita. Czyta się lekko, z zainteresowaniem śledzi losy Anny - dziedziczki Sosnówki. Fabuła nie zaskakuje, nie szokuje, ale wciąga swym spokojem, klimatem wiejskiej sielanki, co dla mnie, zabieganej matki, jest cudownie kojące. Lubię czasem takie babskie "odstresowywacze", a ta książka naprawdę odstresowuje. Nie jest to jednakże tylko "babskie czytadło", mnie osobiście urzekły postacie, zbudowane z pietyzmem sylwetki bohaterów. To prawdziwe studium nad ludźmi, pięknie pokazana pani Malinka, zachwycający Dyzio to ludzie, których spotykamy na co dzień. Też przeżywają swoje tragedie, wzloty i upadki, a pisarka, aby to przedstawić nie potrzebowała drastycznych opisów i porównań, mimo to udało się ukazać nie tylko sielankę, ale również szarą rzeczywistość.
   Będę sięgać po książki tej autorki, bo choć nie zwaliła mnie z nóg, to bardzo lubię taki styl literacki. To bajka dla kobiet, a która z nas nie marzy, nie chciałaby choć na chwilę znaleźć się w takiej bajce?

  

Powracam...

   Miało być wakacyjnie, a tu już po wakacjach. Kamyczki zoperowałam, już zapomniałam o operacji - jedyne co mi o niej przypomina to dodatkowe kilogramy, które niestety wróciły przez dwa miesiące bez ćwiczeń. Nie poddaję się jednak, do wagi wyjściowej na szczęście nie wróciłam i podejmuję walkę na nowo. Już wróciłam na siłownię cztery razy w tygodniu i tylko brak mi towarzystwa na kijki, które przez wakacje jakoś tak się wykruszyło.
   Czytałam, czytałam i jeszcze raz czytałam. Odkryłam nowych autorów m.in. Magdalenę Kordel, Marię Ulatowska i w końcu zabrałam się za Charllotte Link, wiernie też podczytywałam moją Kejt Em. Mam więc o czym pisać, bo moja biblioteczka rozszerzyła się o zakupy z bonów prezentowych do empi'ku. Wygląda już naprawdę imponująco, a ja puchnę z dumy gdy ktoś nas odwiedza i przez chwilę ogląda moje regaliki, po to aby za chwilę pytać kto to wszystko czyta. To uczucie - bezcenne.
   Lato dobiega końca, podsumowuję wakacje, segreguję zdjęcia do wywołania, walczę z przetworami (naprawdę w tym roku zaszalałam i moja piwniczka zachwyca swą różnorodnością). Jedyną moją bolączką, która przypomina walkę z wiatrakami są szafy i ogrom ubrań, które są wszędzie, prasowanie stoi w koszach stosami, z szuflad w komodach wylewa się odzież. Poświęciłam mnóstwo czasu w lecie na segregację i porządki właśnie w szafach, wyrzuciłam wory odzieży, podarowałam znajomym dla dzieci, a wciąż tego dużo. Mam nadzieję, że w końcu się uda i doprowadzę wszystko do porządku. Chyba przydała by się perfekcyjna pani domu - ale nie do demonstracji, a raczej do roboty.
No tyle zwierzeń, następny post już będzie o książkach.

Marzę o doskonałości

a tak jest faktycznie

Ogród Kamili...

   Nie było mnie tyle czasu... Ale to wcale nie znaczy, że nie czytam. Po prostu czasu mi brakuje na pisanie. Od stycznia zawzięłam się w sobie, że muszę coś zrobić ze swoim ciałem, zoperować kamyczki i co najważniejsze: schudnąć. Lata lecą, a ja pracując za biurkiem nabieram ciałka i kilogramów, boli mnie kręgosłup, ciuchy cisną i założenie rajstop zaczyna sprawiać problem. Postanowiłam, że muszę coś z tym zrobić i robię. 2 stycznia zaczęłam chodzić z kijami - regularnie, od lutego chodzę na siłownię i z mniejszym lub większym powodzeniem stosuje dietę. To nie odchudzane, ale inne żywienie - mało smażę, duszę, paruję, grilluję, do tego dużo warzyw. Znalazłam blog "Qchenne-inspiracje" i sporo się z niego uczę o zdrowym stylu życia, naprawdę zaczynam stosować i nawet domownicy bardzo się nie buntują - choć pesto zamiast masła musiałam sama zjeść - nikt nie chciał pomóc! Jednak aktywność fizyczna okrada mnie z czasu totalnie: na kije chodzę o 21-szej i wracam koło 23-ej, kładę się i już o 4-ej wstaję aby być koło 5-ej na siłowni bo do pracy na 7. Pod koniec tygodnia jestem tak niedospana, że piątki po pracy przeważnie przesypiam do soboty do rana. Mam przecież dzieci, którym w tygodniu też muszę poświęcić sporo czasu i w weekendy też chcą spędzić z nami kilka chwil. Nie oszukuję się: jest trudno, ale mam nadzieję, że wytrwam bo za mną już 11 kg, a zakładany cel jeszcze daleko.
   Zostaje niewiele czasu na czytanie, ale staram się coś wygospodarować. Znów zahaczyłam o moją Kejt M. i zatonęłam na trochę w "Ogrodzie Kamili". Muszę przyznać, że po tak dużej ilości Kasinych powieści, byłam już trochę zmęczona, wydawało mi się, że pod pióro autorki wkradła się pewna rutyna, monotonia. Jednak "Ogród..." przekonał mnie, że Kasia M. nie może być monotonna.
To świetna książka dla kobiet, jest nieszczęśliwa miłość, trochę sensacji i tajemnica. Kamila - takie małe, szare brzydkie kaczątko pragnie zacząć samodzielne życie, zranione serce młodzieńczym romansem trudno się goi, a opiekuńczość ciotki doprowadza dziewczynę do poczucia winy i utwierdzania się w przekonaniu o własnej nieudaczności. Życie ma dla niej jednak niespodziankę: zdobywa wymarzoną pracę, spotka na swojej drodze przyjaźń i zalążek miłości. Nasuwa się jednak pytanie: czy to jest prawdziwe, czy przetrwa zawirowania losu, czy można oceniać ludzi wg własnej miary?
   Odstresowała mnie ta książka, pochłonęła nie obciążając psychiki. Dobrze się bawiłam czytając, choć nie obyło się bez chwili refleksji i zastanowienia nad naszymi ludzkimi decyzjami. Teraz czekam na kolejne części, bo jak to u Michalak bywa, i ta pozycja to początek kolejnej serii, tym razem kwiatowej.

niemiecki taniec...

   Kolejny raz sięgnęłam po prozę Marii Nurowskiej, którą zdążyłam już polubić. Wracając ostatnio z Urzędu zaglądnęłam do mojego ulubionego Składu Tanich Książek, gdzie zawsze udaje mi się coś wygrzebać i dzięki temu stałam się szczęśliwa posiadaczką "Niemieckiego tańca" i jeszcze dwóch czy trzech innych książek w pięknym wydaniu, w twardych oprawach i niezwykle przystępnej cenie. A niedawno widziałam te książki w empik'u w regularnych cenach. No nie powiem, miłe to było zaskoczenie.
   Proza Nurowskiej to dla mnie odskocznia po fantastyce, lekkiej prozie obyczajowej czy romansie. Pisarka porusza tematy trudne, po przeczytaniu zostają w głowie fragmenty nad którymi rozmyślam, analizuję je, szukam partnerów do dyskusji. Tak tez jest z "Niemieckim tańcem", który obok regularnej akcji, gdzieś w kuluarach dotyka Jana Pawła II, Matki Teresy i nie są to pieśni pochwalne na ich temat, ale pytania, fakty, które zmuszają do weryfikacji swoich opinii na ich temat.
Sama fabuła też nie łatwa: dwie kobiety na odległych krańcach świata muszą u schyłku życia zmierzyć się z demonami przeszłości, muszą wrócić na Pomorze do czasów swej młodości i rozgrzebać stare rany. Czy im się udaje odnaleźć spokój i wyjaśnić dawne tajemnice? Jak zwykle nie napiszę - kto ciekawy niech przeczyta bo naprawdę warto.
   Coś jest w książkach Mari Nurowskiej co mnie przyciąga, mimo jej szorstkiego, wręcz oschłego stylu zawsze potrafi mnie zainteresować i zmusić do zagłębiania się w podjętą tematykę. Nie kończę wraz z odłożeniem książki na półkę po skończeniu, ale niejednokrotnie grzebię w internecie, doczytuję, szukam filmów o podobnej fabule - słowem weryfikuję to co przeczytałam z innymi źródłami. Przyznam się, że lubię
te intelektualne wyzwania jakie autorka stawia przed swoim czytelnikiem.